تفاوت اصلی بین سیستم های اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر این است که با سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر می توان دقیقا مشخص کرد که کدام المان فعال شده است. سیستم های متعارف قادر به ارائه جزئیات دقیق رویداد نیستند.
به طور کلی ساختمان های ایده آل برای سیستم اعلام حریق متعارف کاربری های کوچکی هستند که تعداد طبقات کم مساحت کوچک و به همین منظور با تعداد المان های کمتر خواهند بود نظیر :مدارس کوچک، مغازه های کوچک، ساختمان های با تعداد المان کم و مساحت کوچک می باشند.
یک سیستم اعلام حریق متعارف از یک یا چند مدار استفاده می کند که به حسگرهایی که به صورت موازی سیم کشی شده اند متصل می شوند. هر المان با سیم مخصوص خود به کنترل پنل متصل می شود. یک سر سیم را خواهید دید که به دستگاه متصل است و سر دیگر آن به کنترل پنل متصل است. مزیت اصلی سیستم های اعلام حریق معمولی مقرون به صرفه بودن آنها برای کاربری های کوچک است.
سیستم های اعلام حریق متعارف (کانونشال)
سیستم های متعارف مبتنی بر سخت افزار هستند و از فناوری آنالوگ استفاده می کنند. سیستم های اعلام حریق مرسوم از چندین ناحیه تشکیل شده اند. چندین المان، هم المان های مشاعات و هم المان های اعلام حریق واحدها، منطقه ای را تشکیل می دهند که به کنترل پنل اصلی متصل می شود. سیستم های متعارف از این نظر آنالوگ هستند که از جریان های الکتریکی برای برقراری ارتباط با کنترل پنل استفاده می کنند. دستگاه های راه اندازی و اعلام به گونه ای طراحی شده اند که هر زمانی که شرایط محیطی (گرما یا دود) در ناحیه سنسور از آستانه از پیش تعیین شده فراتر رفت، جریان در مدار (میزان برقی که از سیم ها عبور می کند) به طور چشمگیری افزایش می یابد. این تغییر در جریان به کنترل پنل اطلاع داده می شود تا آژیر هشدار به صدا در آید.
از آنجایی که یک سیستم متعارف برای برقراری ارتباط با کنترل پنل به مدارهای جداگانه متکی است، اطلاعاتی که پنل می تواند دریافت کند به تعداد دستگاه هایی که می تواند پشتیبانی کند محدود می شود. اطلاعات همچنین محدود است به این معنا که فقط به پنل می گوید که آیا دستگاهی فعال یا باز شده است، نه اینکه کدام دستگاه کجا قرار دارد.
سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر
به جای تکیه بر تغییرات جریان الکتریکی که از طریق مدار در یک سیستم معمولی می گذرد، با یک سیستم آدرس پذیر، فناوری دیجیتال اطلاعات را از دستگاه های متصل به کنترل پنل اصلی به عنوان کد باینری – ترکیبی از یک ها و صفرها، منتقل می کند.
کد باینری به عنوان یک سیگنال آنالوگ شروع می شود که توسط تغییرات ولتاژ در دستگاه سیگنال دهی ایجاد می شود. با یک دستگاه آدرس پذیر، یک “مینی کامپیوتر” وجود دارد که این تغییرات را به کد باینری تبدیل می کند. بسته به دستگاه و انواع اطلاعاتی که برای انتقال طراحی شده است، یک دستگاه آدرس پذیر می تواند طیف گسترده ای از اطلاعات حیاتی را به کنترل پنل منتقل کند، برخلاف سیگنال تکی که سیستم های معمولی ارائه می دهند.
از آنجایی که سیستم‌های آدرس‌پذیر از فناوری دیجیتال استفاده می‌کنند، طیف وسیع‌تری را در انواع اطلاعاتی که کنترل پنل می‌تواند از دستگاه‌ها دریافت کند، ارائه می‌کند. در حالی که همه سیستم‌های آدرس‌پذیر مکان هر دستگاه روی سیستم را در اختیار پنل کنترل قرار می‌دهند، سیستم‌های جدیدتر «آدرس‌پذیر آنالوگ» اطلاعات بیشتری را ارائه می‌کنند، مانند میزان دود یا گرما که آشکارساز حس می‌کند. این اطلاعات به کنترل پنل اجازه می‌دهد تا تصمیمات «هوشمندانه» بگیرد، مثلاً چه زمانی یا چه زمانی به حالت هشدار نرود.
مهم‌ترین نوع اطلاعاتی که سیستم‌های آدرس‌پذیر منتقل می‌کنند دقیقاً محل وقوع آتش سوزی در ساختمان است. از آنجایی که مکان دقیق هر دستگاه در یک سیستم آدرس‌پذیر برنامه‌ریزی شده است، آتش‌نشانان قبل از رسیدن به محل دقیق آتش‌سوزی می‌دانند که به آنها امکان می‌دهد سریع‌تر به آتش‌سوزی واکنش نشان دهند. با یک سیستم معمولی، مگر اینکه منطقه ای که سیستم در آن محافظت می کند یک اتاق یک نفره باشد، آتش نشان ها باید برای مکان یابی آتش گسترش پیدا کنند.
لطفا برای اطلاعات در مورد سیستم های اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر و همچنین صفر تا صد سیستم های آتش نشانی ساختمان خود با کارشناسان شرکت دژیم تماس حاصل فرمائید.
کلام آخر
سیستم های اعلام حریق باید به طور منظم بازرسی و آزمایش شود. تکنسین های دارای مجوز و گواهی از شرکت های معتبر داخل وندور لیست سازمان آتش نشانی اطمینان حاصل می کنند که سیستم اعلام حریق ساختمان شما در وضعیت مناسب کار می کند و با استاندارد مطابقت دارد. برای اطلاعات بیشتر در مورد خدمات بازرسی و تعمیر و نگهداری ما، با کارشناسان شرکت آتش نشانی دژیم تماس حاصل نمائید.
سیستم های متعارف مبتنی بر سخت افزار هستند و از فناوری آنالوگ استفاده می کنند. سیستم های اعلام حریق مرسوم از چندین ناحیه تشکیل شده اند. چندین المان، هم المان های مشاعات و هم المان های اعلام حریق واحدها، منطقه ای را تشکیل می دهند که به کنترل پنل اصلی متصل می شود. سیستم های متعارف از این نظر آنالوگ هستند که از جریان های الکتریکی برای برقراری ارتباط با کنترل پنل استفاده می کنند. دستگاه های راه اندازی و اعلام به گونه ای طراحی شده اند که هر زمانی که شرایط محیطی (گرما یا دود) در ناحیه سنسور از آستانه از پیش تعیین شده فراتر رفت، جریان در مدار (میزان برقی که از سیم ها عبور می کند) به طور چشمگیری افزایش می یابد. این تغییر در جریان به کنترل پنل اطلاع داده می شود تا آژیر هشدار به صدا در آید.
از آنجایی که یک سیستم متعارف برای برقراری ارتباط با کنترل پنل به مدارهای جداگانه متکی است، اطلاعاتی که پنل می تواند دریافت کند به تعداد دستگاه هایی که می تواند پشتیبانی کند محدود می شود. اطلاعات همچنین محدود است به این معنا که فقط به پنل می گوید که آیا دستگاهی فعال یا باز شده است، نه اینکه کدام دستگاه کجا قرار دارد.
سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر
به جای تکیه بر تغییرات جریان الکتریکی که از طریق مدار در یک سیستم معمولی می گذرد، با یک سیستم آدرس پذیر، فناوری دیجیتال اطلاعات را از دستگاه های متصل به کنترل پنل اصلی به عنوان کد باینری – ترکیبی از یک ها و صفرها، منتقل می کند.
کد باینری به عنوان یک سیگنال آنالوگ شروع می شود که توسط تغییرات ولتاژ در دستگاه سیگنال دهی ایجاد می شود. با یک دستگاه آدرس پذیر، یک “مینی کامپیوتر” وجود دارد که این تغییرات را به کد باینری تبدیل می کند. بسته به دستگاه و انواع اطلاعاتی که برای انتقال طراحی شده است، یک دستگاه آدرس پذیر می تواند طیف گسترده ای از اطلاعات حیاتی را به کنترل پنل منتقل کند، برخلاف سیگنال تکی که سیستم های معمولی ارائه می دهند.
از آنجایی که سیستم‌های آدرس‌پذیر از فناوری دیجیتال استفاده می‌کنند، طیف وسیع‌تری را در انواع اطلاعاتی که کنترل پنل می‌تواند از دستگاه‌ها دریافت کند، ارائه می‌کند. در حالی که همه سیستم‌های آدرس‌پذیر مکان هر دستگاه روی سیستم را در اختیار پنل کنترل قرار می‌دهند، سیستم‌های جدیدتر «آدرس‌پذیر آنالوگ» اطلاعات بیشتری را ارائه می‌کنند، مانند میزان دود یا گرما که آشکارساز حس می‌کند. این اطلاعات به کنترل پنل اجازه می‌دهد تا تصمیمات «هوشمندانه» بگیرد، مثلاً چه زمانی یا چه زمانی به حالت هشدار نرود.
مهم‌ترین نوع اطلاعاتی که سیستم‌های آدرس‌پذیر منتقل می‌کنند دقیقاً محل وقوع آتش سوزی در ساختمان است. از آنجایی که مکان دقیق هر دستگاه در یک سیستم آدرس‌پذیر برنامه‌ریزی شده است، آتش‌نشانان قبل از رسیدن به محل دقیق آتش‌سوزی می‌دانند که به آنها امکان می‌دهد سریع‌تر به آتش‌سوزی واکنش نشان دهند. با یک سیستم معمولی، مگر اینکه منطقه ای که سیستم در آن محافظت می کند یک اتاق یک نفره باشد، آتش نشان ها باید برای مکان یابی آتش گسترش پیدا کنند.
لطفا برای اطلاعات در مورد سیستم های اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر و همچنین صفر تا صد سیستم های آتش نشانی ساختمان خود با کارشناسان شرکت دژیم تماس حاصل فرمائید.
کلام آخر
سیستم های اعلام حریق باید به طور منظم بازرسی و آزمایش شود. تکنسین های دارای مجوز و گواهی از شرکت های معتبر داخل وندور لیست سازمان آتش نشانی اطمینان حاصل می کنند که سیستم اعلام حریق ساختمان شما در وضعیت مناسب کار می کند و با استاندارد مطابقت دارد. برای اطلاعات بیشتر در مورد خدمات بازرسی و تعمیر و نگهداری ما، با کارشناسان شرکت آتش نشانی دژیم تماس حاصل نمائید.